Prva atomska bomba je dizajnirana i napravljena u Los Alamosu, Novom Meksiku. Strogo tajni kodni naziv dat ovom radu bio je „Projekat Menhetn“. Razlog za ovo ime je to što je Bernard Baruh [Jevrej] živeo na Menhetnu u Njujorku, kao i mnogi drugi najviši zvaničnici. Glavni naučnik Laboratorije u Los Alamosu od 1943. do 1945. bio je J. Robert Openheimer, još jedan istaknuti Jevrejin. Openhajmerov brat Frank, komunista sa članskom kartom, takođe je bio vodeći atomski naučnik koji je radio u Los Alamosu. Za više informacija:
Jevrejski dar čovečanstvu: Nuklearna noćna mora

Japan je već nameravao da se preda saveznicima, tako da nije bilo potrebe da se protiv njih koristi atomsko oružje. To je bila talmudska mržnja prema nejevrejima, i ništa više. Upravo je politika kojim dominiraju Jevreji u Americi ono što je namerno primoralo Japan da uđe u rat postavljanjem embarga na Japan koji bi ostavio Japan osiromašenim i gladnim. Jevreji su počinili pravi holokaust u Japanu jer su takođe želeli da testiraju svoje novo atomsko oružje na pravoj populaciji nejevreja.

Razlog zbog kojeg je Amerika ušla u rat bio je jevrejska elita je kontrolisala sve vitalne mreže i učinila sve da primora Ameriku u rat. Pod kripto-Jevrejskim Ruzveltom [holandsko-jevrejskog porekla], i njegovim štabom koji glasi kao lista sinagoge, Ruzvelt je u telegramu francuskom premijeru Rejnou 15. juna 1940. obećao da će udvostručiti američku pomoć Francuskoj pod uslovom da nastavi sa ratom protiv Nemačke. U decembru 1939. godine, američki ratni brod Tuscaloosa je manevrisao nemačkim putničkim brodom, Columbus, u ruke britanske mornarice dok je bio u zoni bezbednosti. U januaru 1940. američki ratni brod Treton, kršeći međunarodno pravo, prijavio je neprijateljskim pomorskim snagama kretanje nemačkih trgovačkih brodova Arauca, LaPlata i Vangoi. Ruzvelt je 27. juna 1940. objavio ograničenje slobodnog kretanja stranih trgovačkih plovila [Osovine] u američkim lukama, što je takođe u suprotnosti sa međunarodnim pravom. U novembru iste godine, Ruzvelt je dozvolio američkim ratnim brodovima da jure nemačke trgovačke brodove Frigiju, Idarvald i Rajn, što je dovelo do toga da su se sva tri broda potopila kako bi izbegli zarobljavanje. Ovo i drugi njegovi identični akti bili su akti agresije protiv Nemačke: pomaganje neprijateljskim nacijama da napadnu njihove brodove i građane.

Ruzvelt je takođe poslao glavnog pukovnika OSS-a Donovana da podstiče ustanke protiv Nemačke i Italije u Bugarskoj i Srbiji Ruzvelt je tada dozvolio američkim građanima da se pridruže RAF-u dok je otvoreno obučavao osoblje RAF-a u Americi. U septembru 1940. Ruzvelt je dao pedeset američkih razarača Britanskoj mornarici. U martu 1941, Ruzvelt je nametnuo Americi Lend-Lease Act, što je značilo da kao predsednik može zvanično da pruži onoliko pomoći koliko želi onome [na račun poreskih obveznika] za koga je smatrao da je u interesu Amerike, kao što je Sovjetsko Jevrejstvo. Ova pomoć je bila glavni razlog zašto je Crvena zver bila u stanju da preživi u ranom delu Istočnog fronta.

Ruzvelt je takođe radio na tome da spreči druge nacije da sklope mir ili imaju bilo kakve mirne odnose sa Nemačkom, koristeći ekonomsku politiku kao oružje protiv njih. Godine 1940. zamrznuo je svu norvešku i dansku imovinu, uprkos činjenici da Nemačka nije imala, niti je planirala da pleni ili da diktira finansijsku politiku bilo kojoj naciji. Kasnije belgijska imovina u Americi takođe je „zamrznuta“ [zamrznuta=ukradena] sa Ruzveltom koji je priznao besmislene grupe prognanika iz takvih nacija kao što su vlade u egzilu, što je čin otvorenog neprijateljstva prema Evropi Osovine. Ruzveltovi postupci čak i pre rata pokazivali su da je podsticao rat na skoro svim nivoima protiv Nacional-Socijalizma u Evropi.

13. aprila 1941. američkim brodovima je bilo dozvoljeno da slobodno prolaze kroz Crveno more za snabdevanje britanskih armija koje su se borile na Bliskom istoku. U martu iste godine, Amerikanci su počeli otvoreno da konfiskuju sve nemačke brodove koje su mogli, dok su nemačke državljane tretirali kao zarobljenike i još jednom, kršeći međunarodno pravo. U drugoj optužnici, dva nemačka oficira koji su pobegli iz kanadskog pritvora i pobegli u Ameriku. Amerika opet kršeći međunarodno pravo, vratila ih je okovane nazad u Kanadu, koja je bila u ratu sa Nemačkom. U isto vreme, američki pomorski brodovi su počeli da pojačavaju patrole u zapadnom Atlantiku izveštavajući britansku mornaricu o svim zapažanjima brodova Osovine, vojnim ili civilnim, dok su popravljali britanske mornaričke brodove u američkim lukama. U maju su norveški brodovi koji su radili za Britance otvoreno naoružani i popravljeni u američkim lukama, Amerika opet kršeći međunarodno pravo. U junu su američke trupe stigle na Grenland da počnu izgradnju vojnih vazdušnih baza. Zatim je 9. istog meseca stigao izveštaj Britanaca da je Ruzvelt naredio američkom ratnom brodu da otvoreno napadne nemačku podmornicu kod Grenlanda. Tada je nemačka imovina u suprotnosti sa međunarodnim pravom istog meseca u Americi zvanično zamrznuta. Otprilike u isto vreme, Ruzvelt je naredio opoziv nemačkih konzula i pozvao na zatvaranje nemačke novinske agencije „Transokean“, nemačke biblioteke informacija u Njujorku, kao i nemačke nacionalne železničke kancelarije [Reichbahn].

U julu 1941. godine, američke oružane snage po Ruzveltovom naređenju okupirale su Grenland, koji se nalazi u zoni nemačkih vojnih operacija, u pokušaju da natera Nemačku na rat sa Amerikom i da utiče na ishod nemačkih operacija podmornica, protivno nemačkoj naklonosti. Pored toga, 10. jula 1941., američki sekretar mornarice Frenk Noks naredio je da se svim američkim ratnim brodovima zvanično naredi da pucaju na sve brodove Osovine. To je bio još jedan akt agresije i indirektna objava otvorenog rata Nemačkoj od strane američke vlade. U septembru iste godine, američki ratni brod „Greer“ pridružio se britanskim ratnim brodovima u napadu na nemačke podmornice u Atlantiku, ubrzo nakon što je nemačka podmornica identifikovala američke ratne brodove koji su delovali kao otvorena vojna pratnja za britanske konvoje.

Ruzvelt je otvoreno priznao u govoru održanom 11. septembra 1941. da je lično izdao naređenje američkim ratnim brodovima da pucaju na sva plovila Osovine i da je to više puta izdavao. 29. istog meseca, američke patrole ratnih brodova napale su nemačku podmornicu kod obale Grenlanda. Američki ratni brod Kearni je 17. oktobra, po ovom naređenju, napao još jednu nemačku podmornicu. U novembru iste godine, američki ratni brodovi su, ponovo kršeći međunarodno pravo, zarobili nemački brod Odenvald, odvezli ga u američku luku i zarobili posadu.

Američka vlada i njeni jevrejski kontrolori godinama su ratovali protiv Nemačke. Iste metode su korišćene i protiv Japana da ih se natera u rat. Nije tajna da je američka vlada znala za Pearl Harbor mesecima unapred i ništa nije preduzela, jer su hteli razlog da zvanično rade ono što su sve vreme tajno radili. Oko 50 hiljada pobijenih Nemaca u Bromberg masakru!

Oko 50 hiljada pobijenih Nemaca u Bromberg masakru!

Kao što se može videti na fotografiji, poljski eskadroni smrti nisu poštedeli ni žene ni decu. To je ono zašto je nemačka vojska otišla u Poljsku - da stane na kraj teroru, nakon što su ignorisani brojni pozivi na mir, što je otkrilo da Jevreji podstiču takve događaje koji su izazvali rat.

Poland and More Jewish Hate
The same Jews placed international embargoes on Germany during the 1930's- see Judea Declares War on Germany/Freedman confessions: would have left 1/3rd of the German people in starvation. Even then Germany did not go to war until Hitler had no choice but to invade Poland to stop the genocide of the ethnic German populace. Around 20,000 to 50,000 innocent people were murdered by Jewish-created and backed Haitian-style murder squads, and that was after Hitler had warned Poland to stop and appealed to the League of Nations, the UN of the day, to do something. The Bromberg massacre was the final straw. Thousands of Germans were massacred, literally Rwandan style.

Poljska i više jevrejske mržnje Isti ti Jevreji su postavili međunarodni embargo Nemačkoj tokom 1930-ih – vidi „Judeja objavljuje rat Nemačkoj/Fridmanova priznanja: ostavili bi 1/3 nemačkog naroda u gladi“. Čak ni tada Nemačka nije ušla u rat sve dok Hitler nije imao izbora osim da napadne Poljsku da zaustavi genocid nad etničkim nemačkim stanovništvom. Oko 20.000 do 50.000 nevinih ljudi ubijeno je od strane jevrejskih odreda za ubistva i podrške u haićanskom stilu, a to je bilo nakon što je Hitler upozorio Poljsku da prestane i apelovao na Ligu naroda, tadašnji UN, da nešto preduzme. Masakr u Brombergu je bila kap koja je prelila čašu. Hiljade Nemaca je masakrirano, bukvalno u ruandskom stilu. Hitlerov „napad“ na Poljsku bila je da se silom okonča genocid nad hiljadama nevinih ljudi, pošto su pozivi na razum i saosećanje propali. Čerčila, jevrejsku marionetu čija je majka bila Jevrejka, kako je čak objavio „Džeruzalem Post“, od 1936. finansirala je grupa uglavnom jevrejskih bankara, bivših političara i industrijalaca pod nazivom „Fokus grupa“ i dobila je ogromnu količinu novca od jevrejskog osnivača kompanije Shell u julu te godine. Sklopio je tajni dogovor sa poljskom vladom. Trebalo je da primoraju Nemačku da napadne na bilo koji način, a onda bi Engleska i Francuska mogle da objave rat i izgledaju kao moralno pravedna strana. Ovo je trebalo da otvori rat na dva fronta između Poljske na istoku i Francuske i Engleske na zapadu, koji je trebalo da porazi Nemačku, pošto je samo Poljska vojska brojčano nadmašila nemačku. Ključne oblasti poljskog društva su bez sumnje bile potkopane od strane Jevreja do ovog trenutka.

„Lord Nejtan Rotšild je bio najmoćniji čovek u Britaniji.
– britanski premijer Lojd Džordž

Britanska imperija je do ovog trenutka bila pod jevrejskom kontrolom tokom jednog veka sa jevrejskim bankarskim dinastijama. Mnogi takvi Jevreji su takođe postali deo britanskog plemstva, kao što su Rotšildi: „Porodica Rotšild. Britanska grana porodice je uzdignuta u britansko plemstvo na zahtev kraljice Viktorije. Tvrdilo se da je tokom 19. veka porodica posedovala daleko najveće privatno bogatstvo na svetu, i daleko najveće bogatstvo u modernoj svetskoj istoriji“. Jevreji su radili sve kako bi direktno kontrolisali britansku vladu, kao što su Dizraeli: „Benjamin Dizraeli, 1. grof od Bikonsfilda, KG, PC, FRS, [21. decembra 1804. - 19. aprila 1881.] je bio britanski premijer, parlamentarac, konzervativni državnik i književna ličnost. Počeo je od relativno skromnog porekla. Služio je u vladi tri decenije, dva puta kao premijer Ujedinjenog Kraljevstva. Iako ga je otac krstio u anglikanskoj crkvi kada je imao 12 godina, on je ipak bio prvi i do sada jedini britanski premijer koji je rođen u jevrejskoj porodici - poreklom iz Italije." Nisu računali na činjenicu da je Hitler bio genije koji je stvorio modernu vojsku i osvetlio ratnu taktiku, pa su stoga i Poljska, a potom i Francuska pale u roku od dve nedelje. Čak i tada, posle onoga što su zli Jevreji učinili Nemcima i Evropi, Hitler je i dalje tražio i davao poštene uslove u prijateljstvu, a ne kao osvajač. Francuska se složila sa nacionalističkom vladom Višija, ali je Engleska odbila. Poljska je ostala pod okupacijom s obzirom na ono što se dogodilo. Poljska je već izvršila invaziju na Nemačku nekoliko puta ranije u periodu Vajmara, ali su i oni tretirani s poštovanjem prema Hitlerovim direktnim naređenjima. Nije bilo nikakvih osvetničkih akcija prema poljskom stanovništvu za masakre poput Bromberga.

Nisu računali na činjenicu da je Hitler bio genije koji je stvorio modernu vojsku i osvetlio ratnu taktiku, pa su stoga i Poljska, a potom i Francuska pale u roku od dve nedelje. Čak i tada, posle onoga što su zli Jevreji učinili Nemcima i Evropi, Hitler je i dalje tražio i davao poštene uslove u prijateljstvu, a ne kao osvajač. Francuska se složila sa nacionalističkom vladom Višija, ali je Engleska odbila. Poljska je ostala pod okupacijom s obzirom na ono što se dogodilo. Poljska je već izvršila invaziju na Nemačku nekoliko puta ranije u periodu Vajmara, ali su i oni tretirani s poštovanjem prema Hitlerovim direktnim naređenjima. Nije bilo nikakvih osvetničkih akcija prema poljskom stanovništvu za masakre poput Bromberga.

Sovjetski Savez, koji je napao sa istoka, u potpunosti iskoristivši situaciju za osvajanje vlasti, ipak je izvršio genocid nad poljskim stanovništvom, a najpoznatiji primer je masakr u Katinu:
„Katinjski masakr, takođe poznat kao masakr u Katinskoj šumi, bio je masovno pogubljenje poljskih državljana koje je izvršila sovjetska tajna policija NKVD u aprilu i maju 1940. godine. Zasnovan je na predlogu Lavrentija Berije, da se pogube svi članovi poljskog oficirskog korpusa, od 5. marta 1940. Ovaj zvanični dokument je tada odobrio i potpisao sovjetski Politbiro, uključujući njegovog vođu Josifa Staljina. Broj žrtava se procenjuje na oko 22.000, a najčešće se navodi broj od 21.768. Žrtve su ubijane u Katinskoj šumi u Rusiji, zatvorima u Kalinjinu i Harkovu i po drugim mestima. Oko 8.000 oficira zarobljenih tokom sovjetske invazije na Poljsku 1939. godine, bili su poljski lekari, profesori, poslanici, policajci i drugi državni službenici. Pošto je poljski sistem regrutacije zahtevao da svaki univerzitetski diplomac bez izuzetka postao rezervni oficir, NKVD je uspeo da okupi veliki deo poljske inteligencije.“

Bitka za Britaniju je počela u odbrani od košer Čerčilovog slanja bombardera preko Lamanša da PRVO bombarduju nemačke gradove i sela. Hitler ga je upozorio da prestane sa takvim postupcima. Čerčil je to odbio i nakon još nekoliko puta, Hitler je poslao nemačko vazduhoplovstvo preko kanala, a zatim samo da bombarduje baze britanskih vazdušnih snaga kako bi osakatili terorističke bombardere košer Čerčila i Haris RAF-a, kako više ne bi napadali nemačke civile. Tokom noćnog napada, jedan od nemačkih bombardera misleći da su već iznad kanala, bacio je višak bombi kako bi imao dovoljno goriva da se vrati kući. Nažalost, bili su iznad britanskog grada, ali pošto su nestanci struje bili na snazi, nisu mogli da znaju. Radili su na tome da izbegnu bilo kakve civilne posledice do te mere da ih je bilo manje od dvadeset hiljadu za celu bitku, čak i kada su bili u poziciji da su mogli da sravne pola Engleske. To je bilo nakon što se Hitler sagnuo unazad pokušavajući da sklopi mir sa Engleskom od 1930-ih pa nadalje, kao što je već pomenuto, čak i poštedeći celu englesku vojsku kod Denkerka.

Skriveni deo vazdušnog rata – Talmudski protokoli na delu:
„13/14 februar 1945: Holokaust nad Drezdenom, poznat kao Severna Firenca. Drezden je bio bolnički grad za ranjene vojnike. Ni jedna vojna jedinica, ni jedna protivavionska baterija nije bila raspoređena u gradu. Zajedno sa 600.000 izbeglica iz Breslaua, Drezden je bio ispunjen sa skoro 1,2 miliona ljudi. Čerčil je tražio „predloge kako da spali 600.000 izbeglica“. Nije ga zanimalo kako gađati vojna postrojenja 60 milja izvan Drezdena. Više od 700.000 fosfornih bombi je bačeno na 1,2 miliona ljudi, jedna bomba na dve osobe. Temperatura u centru grada dostigla je 1600 stepeni Celzijusovih. Prebrojano je više od 260.000 leševa i ostataka tela, ali se ne može ući u trag onima koji su stradali u centru grada. Za jednu noć je ubijeno 500.000 dece, žena, staraca, ranjenih vojnika i životinja u zoološkom vrtu.
„U stvari, malo je urađeno da se drevni grad umetnika i zanatlija obezbedi protivvazdušnom odbranom. Jedna eskadrila aviona je neko vreme bila stacionirana u Drezdenu, ali je Luftvafe odlučila da ih premesti u drugu oblast gde bi bili od koristi. Činilo se da je prevladao džentlmenski sporazum koji je Drezden odredio kao „otvoreni grad“.

Ovo je Jevrejima pružilo još jednu laku priliku da masovno ubiju što više nevinih ljudi. Sto hiljada ljudi je poginulo u prvih dvadeset minuta napada.

Jedan očevidac koji je preživeo ispričao je da je video „mlade žene koje nose bebe kako trče gore-dole, dok su im haljine i kosa u plamenu, vrištale su dok nisu pale, ili dok zgrade koje su se rušile nisu pale na njih“. Kako je nemačka vlada izjavila posle napada: „Drezden nije imao ratnu industriju, bio je mesto kulture i klinika.“

„Ono što je odlikovalo ovaj napad je hladnokrvna nemilosrdnost u kojoj je izveden. Američki mustangi su se pojavili nisko iznad grada, gađajući sve što se kretalo, uključujući kolonu spasilačkih vozila koja su jurila ka gradu da evakuišu preživele. Jedan napad je bio usmeren na obalama reke Elbe, gde su se izbeglice stisle tokom užasne noći.

„Građani Drezdena jedva su imali vremena da stignu do svojih skloništa. Prva bomba je pala u 22:09. Napad je trajao 24 minuta, ostavljajući u centru grada divljačko more vatre. „Precizno bombardovanje sa zasićenjem“ stvorilo je željenu vatrenu oluju.“

Između prvog i drugog napada bila je pauza od tri sata. Zatišje je bilo sračunato da ponovo namami civile iz svojih skloništa na otvoreno. Da bi pobegli od plamena, desetine hiljada civila su se nagurale u Grosser Garten, veličanstveni park, skoro jednu i po kvadratnu milju.

Drugi napad je usledio u 01:22 bez upozorenja. Dvostruko više bombardera vratilo se sa ogromnim tovarom zapaljivih bombi. Drugi talas je bio dizajniran da proširi besnu vatrenu oluju na Grosser Garten. Bio je to potpuni „uspeh“. U roku od nekoliko minuta, plamen je pocepao travu, čupao drveće i zasipao ljude delićima svega što je bilo po gradu, od bicikala do ljudskih udova. Danima nakon toga, ostali su bizarno razbacani kao mračni podsetnici na saveznički sadizam."

Za vreme početka drugog vazdušnog napada, mnogi su još uvek bili zbijeni u tunelima i podrumima, čekajući da se požari prvog napada ugase. Oko 01:30, zloslutna tutnjava doprla je do ušiju komandanta konvoja Radničke službe upućene u grad radi spasavanja. On je to opisao ovako:

„Detonacija je uzdrmala zidove podruma. Zvuk eksplozija se mešao sa novim, čudnijim zvukom, koji je kao da je dolazio sve bliže i bliže, zvuk grmljavog vodopada; bio je to zvuk moćnog tornada koji je zavijao u unutrašnjosti grada.“

„Drugi koji su se skrivali ispod zemlje su umrli, ali su umrli bezbolno – jednostavno su sijali jarko narandžasto i plavo u tami. Kako se vrućina pojačavala, ili su se raspadali u pepeo ili su se topili u gustu tečnost – često tri ili četiri stope duboko na svojim mestima. Ubrzo posle 10:30 ujutru 14. februara, poslednji nalet zahvatio je grad. Američki bombarderi su udarali po ruševinama dobrih 38 minuta, ali ovaj napad nije bio ni približno jak kao prva dva.”

U poslednjoj godini rata Drezden je postao bolnički grad. Tokom masakra ovih noći, herojske medicinske sestre su odvukle hiljade osakaćenih pacijenata na Elbu. Mustangi koji su leteli nisko su pucali iz mitraljeza na te bespomoćne pacijente, kao i na hiljade staraca, žena i dece koji su bežali iz grada. Kada je poslednji avion sleteo s neba, Drezden je bio spaljena ruševina, njegove pocrnele ulice su bile spunjene leševima. Grad nije bio pošteđen užasa. Jato lešinara pobeglo je iz zoološkog vrta i ugojilo se zbog leševa. Pacovi su se rojili preko gomila leševa.

Jedan švajcarski državljanin je opisao svoju posetu Drezdenu dve nedelje nakon racije: „Mogao sam svuda da vidim otkinute ruke i noge, unakažene trupove i glave koje su otrgnute od tela i otkotrljane. Na mestima su leševi još uvek ležali tako gusto da sam morao da prokrčim put kroz njih da ne bih gazio po rukama i nogama.“

Kurt Vonegat je bio američki zarobljenik koji je držan u Drezdenu kada je bombardovan 1945. godine i napisao je čuveni antiratni roman „Klanica pet“ [nazvan po oblasti u koju se sklonio da bi preživeo bombardovanje grada]. On je nakon napada izjavio da je grad ličio na „površinu Meseca“.

Slika Drezdena nakon bombardovanja

„U decembru 1944. godine, Vonegat je bio zarobljen od strane nemačke vojske i postao je ratni zarobljenik. U „Klanici pet“ je opisao kako je za dlaku izbegao smrt nekoliko meseci kasnije u bombardovanju Drezdena: „Da, od vaših ljudi [Engleza], mogu li da kažem“, insistira on, „vi ste spalili to mesto, pretvorili ga u jedan plameni stub. Više ljudi je poginulo tamo u vatrenoj oluji, u tom jednom velikom plamenu, nego što je umrlo u Hirošimi i Nagasakiju zajedno. Sviđaju mi se vaši ljudi, povremeno, ali samo sam razmišljao o ‘bombarderu Harrisu, koji je verovao u napade na civilno stanovništvo kako bi ih naterao da odustanu od rata. Pakleno mnogo momaka iz Kraljevskog vazduhoplovstva se stidelo onoga što ih je Harris naterao da urade. I to je zaista sportski duh i, naravno, Britanci su poznati po tome što se dobro bave sportom.“ [Napomena* „Harris“ je jevrejsko ime].

Kao što je nakon toga izjavio jedan pripadnik RAF-a koji je učestvovao u napadu: „Zatekao sam sebe kako komentarišem posadi: „O Bože, ti jadni ljudi.“ To je bilo potpuno nepoželjno. Ne možete to opravdati.“ Evo primera manje racije RAF-a:
RAF bombarderi ili Arial Genocide Force su uzeli neke od najviših stopa smrtnosti u bilo kojoj službi u ratu za Britaniju. Pošto su se Nemci tako očajnički borili protiv terorističkih napada na njihov narod, nemački borbeni piloti bi razbili svoje zapaljene lovce zajedno sa sobom u RAF bombardere samo da bi sprečili još jednog od njih da više ne mogu da ubijaju nedužne ljude. Bila je to jako užasna situacija.

„Tokom kasnijih faza Drugog svetskog rata, Pforchajm, grad u jugozapadnoj Nemačkoj, bombardovan je nekoliko puta. Najveći napad i jedno od najrazornijih bombardovanja područja u ratu izvelo je Kraljevsko vazduhoplovstvo [RAF] uveče 23. februara 1945. U vazdušnom napadu je stradalo čak 17.600 ljudi ili 31,4% stanovništva grada. Porušeno je oko 83% gradskih zgrada, dve trećine celokupne površine Pforchajma i između 80 i 100% užeg grada“.

Situacija na Istoku – jevrejska agresija na ekranu:
Hitler je znao da je vođenje odbrambenog rata protiv Crvene armije samoubistvo, jer će se suočiti sa do 30 miliona vojnika, hiljadama tenkova, aviona i teških topova. Da Crvena armija nije bila napadnuta dok se još mobilisala za svoju invaziju, Zapadna Evropa bi bila osuđena na propast. Jevreji su igrali na svoju veliku Crvenu ruku, kao što su bili sovjetski Jevreji. Čak je i Staljin bio Jevrejin. Njegovo pravo prezime „Džugašvili“ na gruzijskom znači „Sin Jevreja“.

Prikazana istočna borba – jevrejska agresija:
Invazija na Sovjetski Savez je odlučena nakon što je Hitlera nemačka obaveštajna služba obavestila sa ogromnim dokazima da se sovjetski Jevreji spremaju da ih napadnu u proleće 1941. i da se cela Crvena armija mobilisala na granicama. To je bila invazijska snaga. Operacija Morski Lav, invazija na Englesku, nije bila ništa drugo do varka da se Sovjeti odvrate od činjenice da su Nemci sve znali i da su pripremali prvi udar za preživljavanje.

Načelnik nemačkog štaba Franc Halder je izjavio: „Rusija se pripremala za napad na Nemačku“ „Danas znamo iz dobrih izvora da je on [Hitler] bio u pravu u vezi sa tim.”

General Vinter je u Nirnbergu svedočio pod zakletvom: „Imali smo u to vreme utisak da se probijamo kroz neprijateljsku ofanzivu koja je bila u toku“.

Viši general Jodl je u svom zapisniku navodio da Hitler nikada nije ni pomenuo ideal Lebensrauma 1940. kada je došlo do rasprave o preventivnom ratu sa sovjetskim Jevrejima. Ovo je otvorena izjava o osuđujućoj činjenici koliko je jevrejska mašina za laži radila na prepisivanju istorije. Rat je bio defanzivni, a ne ideološki sa nemačke strane, kao što je izjavio stariji general Jodl koji je svedočio u Nirnbergu:
„Firer nikada u mom prisustvu nije naveo ni samo jedan nagoveštaj drugog razloga osim čisto strateškog.” Hitler je po Jodlovom svedočenju, mnogo puta dao sledeće izjave:
„Sada nema sumnje da Engleska polaže nadu u ovu poslednju kopnenu zastupnicu; [moja beleška; sovjetski Jevrejin] inače bi već prekinula rat posle Denkerka. Sporazumi su sigurno već postignuti. Rusko raspoređivanje je nepogrešivo. Jednog dana odjednom ćemo biti ili hladno ucenjeni ili napadnuti."

Čerčil je 1940. namerno odbio nemačku ponudu mira i glasao da se rat nastavi. Sastanak ser Staforda Kripa sa Sovjetima u Moskvi – oni su obećali da će Sovjetski Savez ući u rat na strani Britanije.

Rat je počeo jer su ga Jevreji podstakli. Armija Osovine je dočekana kao oslobodilac širom istočnih nacija. Jevrejska vladavina pod komunizmom je već ubila preko 20 miliona nevinih nejevreja. Sedam miliona je poginulo samo u ukrajinskom holokaustu koji je nadgledao Jevrejin Lazar Mojsejevič Kaganovič po naređenju Jevreja Staljina. Još milioni su umrli u sistemu logora smrti zvanih Gulag, a svaki je vodio jevrejski komesar. Jevreji su ljude tamo ubijali radom bez prestanka jer je pucanje u njih bilo prebrzo.

Slika masovne grobnice Holodomora koja je otkrivena u Ukrajini.

Ova masovna grobnica je sadržala tela do deset hiljada žrtava, koje je sve ubio jevrejski NKVD u Vinici.

Pravi logori smrti i holokaust

O komunističkim logorima, od preživelih:
„Glavni cilj je bio da se ubiju zatvorenici, kako je jedan komandant to sasvim otvoreno rekao. „Ako se žalite ili napišete bilo šta [ne daj Bože], oni će vam podmetnuti pokušaj bekstva ili nešto drugo i ustreliće vas kao psa.“ Oni [Jevreji] nas postrojavaju gole i bose na 22 stepena ispod nule i drže nas napolju do sat vremena. Teško je opisati sav haos i teror koji se dešava u Kemiju, Solovki i drugim delovima koncentracionih logora... terali su zatvorenike da jedu sopstveni izmet.” Desetine miliona nevinih nejevreja je umrlo u tim komunističkim logorima. Jevreji koji su majstor iluzije i laži, lagali su i uzimali ono što su uradili nejevrejima u Gulagovima i tvrdili su da su ljudima to učinili Nemci! Zapravo, čitajući izveštaje i pisma vojnika Osovine koji su zalazili u područja pod kontrolom komunista, sami građani su bili ti koji su okupljali i kažnjavali Jevreje uopšte, pošto su svi znali da su komesari lokalni Jevreji, pa je čak i antisemitizam bio bukvalno smrtna kazna pod Staljinom. Košer NKVD su pre nego što su pobegli, sakupili sve nejevreje koje su mogli i brutalno ih ubijali svime, od sekira do metaka u čistoj talmudskoj podlosti. Kada su članovi porodica našli tela naslagana kao drva u dvorištima, oni su znali da su komunistički Jevreji stojali iza toga, pa su se svetili. Trupe Osovine su bile te koje su okončale pogrome, a ne započele. I da, svi komesari s obzirom na odvratne zločine protiv čovečanstva, za koje su trupe Osovine utvrdile da su ih počinili, bili su streljani na licu mesta.

Takozvani "partizani" na Istoku kao i na Zapadu su zapravo svi bili Jevreji, posebno na početku. Zapadni ogranak pokreta otpora [crvenog terora] poput čuvenog „Francuskog otpora“ bio tu samo za interese Jevreja, i bio je prepun Jevreja. Zbog ovoga je Osovina morala da okupi i zatvori svakog Jevrejina kojeg je našla, jer su znali da Jevreji rade protiv njih kao teroristički rasni kolektiv i iza linija i na frontu. Evropa osovine se u ovom trenutku borila za život.
Otvaranjem arhiva KGB-a otkriveno je da je rusko stanovništvo koje je živelo na oslobođenim teritorijama Osovine radilo u punoj saradnji sa Nemcima protiv jevrejske Crvene zveri. Ovi ljudi su živeli pod Crvenom petom i zbog toga su izgubili mnoge voljene. Suprotno uvreženom verovanju, nikada nije bilo „ruske“ revolucije, već su se Beli Rusi [nacionalisti] očajnički borili protiv međunarodnog jevrejskog preuzimanja. Crvena armija je bila naoružavana od strane Jevreja iz zemlje i iz inostranstva. Desetine hiljada kineskih plaćenika su bili poslati od strane Jevreja.

Nemci su radili sa ruskim zajednicama [i drugim istočnim Evropljanima] i gradili im bolnice, nove farme, domove, društvene centre i škole. Oslobodili su brojne gulage, oslobodili zatvorenike i pomogli im da ozdrave. Vratili su ih njihovim domovima i porodicama i sa njima izgradili pravi duh prijateljstva. Na mestima kao što je Ukrajina kao i Rusija, radili su sa lokalnim stanovništvom da pomognu u otkrivanju masovnih grobnica hiljada nevinih ubijenih od strane jevrejskog NKVD-a, pomažući da se identifikuje što je više leševa moguće i da se preživeli logoraši vrate njihovim porodicama. Prilikom istrage zločina i privođenja pravdi svih odgovornih koji su još bili na tom području. Kako se ispostavilo, ogromna većina privedenih pravdi su bili Jevreji. Ovo u stvari nije nikakvo iznenađenje. Takođe je tokom istrage utvrđeno da su ubistva stanovništva od strane komunista predvođenih Jevrejima bila selektivno ciljanje najboljih, najpametnijih i najsjajnijih elemenata nejevrejske zajednice. Nakon njihovih ubistava, sva imovina koju su imali data je lokalnom jevrejskom stanovništvu. Pravo iz Talmuda.

Nemci su pomogli da se u Rusiji i drugim istočnim nacijama stvori novo jezgro nacional-socijalističkih zajednica, što je bio Himlerov stvarni plan za Istok ako dođe do rata. Istok je trebalo da se razvije u slovensku nacional-socijalističku državu koja će biti deo veće Panevropske konfederacije, radi višestruke saradnje, poboljšanja i zaštite zajedničkih indoevropskih kultura, naroda i nacija.

Još jedan događaj koji je zabeležen u arhivama KGB-a bio je da je većina civilnih pogibija na Istočnom frontu bila bukvalno masovne likvidacije ruskog i drugog stanovništva koje su pogubili boljševici, pošto su poznavali stanovništvo koje je radilo sa Osovinom na njihovom međusobnom oslobođenju i slobodi u oslobođenim krajevima. Oni su nastojali da Osovini uskrate bilo kakav materijalni, industrijski, poljoprivredni ili ljudski resurs. Njihova politika spaljene zemlje primenjena je i na ljudsku populaciju. Čitava područja su očišćena od života.

Milioni istočnoevropskih nejevreja su se dobrovoljno prijavili da se bore protiv judeo-boljševika i njihove Crvene armije na Istoku. 50.000 Belih Rusa borilo se samo sa 6. armijom kod Staljingrada i svi su se borili do kraja u toj očajničkoj bici.
Još stotine hiljada zapadnih i centralnih Evropljana su se dobrovoljno prijavile da pomognu da se bore u Waffen SS-u zajedno sa svojom istočnom braćom protiv judeo-boljševizma na istočnom frontu. Borili su se tako žestoko, čak i kada su se suočili sa ogromnim problemima. Košer Staljin je molio svoje kolege Jevreje da otvore drugi front na Zapadu. Samo mali procenat u Waffen SS-a bili su nemački državljani. Masovna većina bili su Evropljani iz svih slobodnih nacija u Evropi. Čak su se i neki Englezi borili u redovima Waffen SS-a.

Indijske trupe koje su se borile za Hitlera

Hitler je jedini koji je u modernoj istoriji postigao ono što nijedan drugi čovek nije uradio ranije. On je ujedinio evropske nacije i narode da se zajedno bore protiv jevrejskog čudovišta na istoku i celog globalnog jevrejstva. Evropljani su odlučili da žele da budu slobodni i borili su se da se oslobode Jevreja. Osim toga, čak su se i Indijci, Crnci, Japanci i tibetanski nejevrejski ratnici borili u redovima Osovine kao počastvovana braća po oružju. Malo je poznata činjenica da su Hitler i Dali Lama bili saveznici i da su hiljade mrtvih Tibetanaca u nemačkim uniformama izvučene iz ruševina Berlina gde su poginuli boreći se sa hiljadama drugih slobodnih nejevrejskih ratnika.

Azijatske trupe koje su se borile za Hitlera

Crnačke trupe koje su se borile za Hitlera

U memoarima crnačkog vojnika koji je služio kao vojnik u Hitlerovoj vojsci, on je naveo da su crno-beli vojnici delili istu kasarnu, jeli za istim stolovima, imali jednaka prava i poštovanje i bili prijatelji. Dok su crnci koji su služili u američkoj vojsci tretirani su kao inferiorni i čak im nije bilo dozvoljeno da jedu za istim stolom kao i belci. Nacional-Socijalizam, kako je Hitler izjavio, zasniva se na rasnom poštovanju.

Hitler na sastanku sa Indijskim herojem Chandra Bose.

Čuveni indijski nacionalistički vođa Subhas Chandra Bose lično se sastao i sa Hitlerom i sa Himlerom, a takođe je govorio na velikim sastancima lidera Osovine u Evropi i dočekan je kao heroj. Bose je otišao do hiljada indijskih zarobljenika u nemačkom pritvoru koji su bili zarobljeni kao deo britanske vojske u severnoj Africi koji su odbili da prekrše zakletvu Engleskoj. Nakon što su masovno razgovarali sa njima i rekli istinu, hiljade Indijaca su se dobrovoljno prijavile da se bore za Nacional-Socijalizam i postale nacionalsocijalisti kao što je i sam Bose bio u suštini, a Nemci su ih tretirali kao braću. Bose je čak želeo da modelira važne aspekte nacionalsocijalističke Nemačke za novu indijsku državu za koju se nadao da će stvoriti. I dan danas širom Indije postoje hiljade murala posvećenih Boseu koji je proslavljeni heroj; mnogi murali su prikazuju ikonski susret Bosea sa Hitlerom kako se rukuju.

U memoarima crnačkog vojnika koji se borio u nemačkoj vojsci, napisao je da su u američkoj vojsci crni vojnici bili odvojeni i tretirani kao ljudi drugog reda. Dok su u nemačkoj vojsci on i druge crnačke trupe živeli rame uz rame sa belim vojnicima, jeli za istim stolovima i imali ista prava i privilegije, i tretirani su sa jednakim poštovanjem kao beli vojnici. Nacional-Socijalizam je izgrađen na rasnom poštovanju i zajedničkim vrednostima rodbinskog altruizma.

Nacional-Socijalizam nije rasističan:
Jevreji su lagali o Hitleru i lažno projektovali svoj vulgarni rasizam na njega.

Hitlerove VLASTITE izjave na temu stvarnog rasizma:
„Obećavam vam da sam sasvim slobodan od svake rasne mržnje. U mom slučaju je nepoželjno da se jedna rasa meša sa drugim rasama. Osim nekoliko neopravdanih uspeha, što sam spreman da priznam, sistematsko ukrštanje rasa nikada nije dalo dobre rezultate. Želja da se ostane rasno čist dokaz je vitalnosti i dobrog zdravlja rase. Ponos na sopstvenu rasu – takođe je normalno i zdravo osećanje. Nikada nisam smatrao Kineze ili Japance inferiornijima u odnosu na nas same. Oni pripadaju drevnim civilizacijama, i slobodno priznajem da je njihova prošla istorija superiornija od naše. Oni imaju pravo da se ponose svojom prošlošću, kao što i mi imamo pravo da budemo ponosni na civilizaciju kojoj pripadamo. Zaista, verujem da što su Kinezi i Japanci više postojaniji u svom ponosu rase, lakše ću se snaći s njima."
– Adolf Hitler

Hitler je želeo da svaka rasa nejevreja sačuva sopstvenu jedinstvenu genetsku liniju i kulturu. To je prava briga o zdravom poretku života, ovo je ono šta Jevrejin hoće da uništi.

Waffen-SS general Leon Degrelle je izjavio: „Nemački rasizam je značio ponovno otkrivanje kreativnih vrednosti sopstvene rase, ponovno otkrivanje njihove kulture. To je bila potraga za izvrsnošću, plemenitim idealom. Nacionalsocijalistički rasizam nije bio protiv drugih rasa, bio je za napredak rasa. Usmeren na odbranu i unapređenje svoje rase, i želji da sve druge rase učine isto za sebe... Nacionalsocijalistički rasizam je bio lojalan nemačkoj rasi i potpuno je poštovao sve druge rase."

NAZAD NA PRAVI HOLOKAUST